به نام خدا
روح الله، امیدت را نا امید نمی کنم…
خیلی شلوغ بود، چادر مادرم را گرفته بودم. مادرم مدام گوشزد می کرد، چادرم را رها نکن، گم می شوی. همه گریه می کردند، یکی بر سرش می زد، دیگری بر سینه. دسته های عزاداری می آمدند و می رفتند. سنّ زیادی نداشتم، امّا از دیدن گریه گریه ی پدر و مادرم، گریه می کردم. آن موقع خوب نمی دانسنم که پدر و مادر برای چه کسی گریه می کنند همین را یادم هست که چندین بار، چادر مادرم را تکان دادم و پرسیدم، مادرجان، این آقا چه کسی است که هکه برایش گریه می کنند؟ مادرم گفت: او پدر همه ی ما بود و حالا ازبین ما رفته، او امام ما بود، او همه کس ما بود و …
آن موقع تو را خوب نشناختم. وقتی بزرگتر شدم و به مدرسه رفتم، هر کتابی را که باز می کردم، بعد از صفحه ی بسم الله الرحمن الرحیم، عکس زیبای تو را به همراه یک پیام دلنشین می دیدم.
یکی از گفته هایت را خوب به خاطر دارم، که فرموده بودی، امید من به شما دبستانی هاست. شاید آن موقع خوب مفهوم این جمله را درک نمی کردم، ولی حالا بزرگ شده ام و پیشرفت های هسته ای، پزشکی، اقتصادی و… در کشورم به دست همان بچّه های دبستانی می بینم و شهد شیرین کلامت در عمق جانم می نشیند. من مصطفای دبستانیِ تو «شهید مصطفی احمدی روشن» را دیدم، که پیرو کلامت، برای خود مردی از تبار آسمانیان شد. او خالصانه برای اعتلای نام و یاد کشورش گام برداشت، امّا چشمانی فرصت طلب، تاب دیدن او و مردانی از جنس او «همه ی دانشمندان هسته ای»را نداشتند، و برای رفع ترس خود، آنان را به شهادت رساندند.
به یاد دارم که فرموده بودی، پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد. من که شما را ندیده بودم، ولی امروز حامیِ جانشین شما هستم، کسی که شما در موقعیّت های متفاوت، او را آ سیّد علی آقا خطاب فرموده و به شایستگی اشان اذعان نموده بودید و در اَزمان مختلف «فتنه ی تیر 78 و فتنه ی تیر88 » ، نسبت به گفته اتان، اعتقادی راسخ پیدا کردم.
در خاطرم هست، گفته ی پیشوایم، امام خامنه ای که فرمودند: یاد و خاطره ی امام خمینی در هیچ کجای جهان شناخته شده نیست، یعنی چه. تداوم جرقه های حرکت شما بود، که اکنون شاهد بیداری اسلامی در کشورهای منطقه هستیم.
امام خوبم، تو را ندیدم ولی سعی می کنم گفته هایت را به گوش جان بسپارم. روح الله امیدت را نا امید نمی کنم.

تهیه و تنظیم : زهرا احمدی

از زمان کودکیم، یعنی از آن زمان که خود را شناختم، عکس زیبایی روي تاقچه اتاق بابایم بود. همیشه از خود می پرسیدم که او کیست؟ عکس پدر بزرگم که نبود، با خود می گفتم او کیست که پدرم گاه گاهی روبه روي آن عکس می ایستاد و گاهی می خندد و تبسم می کند و بعد به یکباره اشکاز گوشه چشمانش جاري می شود. نمی دانستم که او کیست؟ چندین بار از بابا پرسیدم که او کیست؟
بابا می گفت: او امام ما بود. او ناجی و باباي آسمانی بود. به بابام می گفتم آخه باباجون، اون الآن کجاست؟ بابا با قطره هاي اشکی که از چشمانش جاري بود می گفت: او الآن پیش محبوبش، تو آسموناست. اون موقع به عمق حرفاي بابا پی نمی بردم. خودمم وقتی به اون عکس نگاه می کردم نمی دونم چرا حس خوبی بهم دست می داد.
کنار او عکس یک تابلوي شعري بود که ابیاتی درباره امام نوشته شده بود. من همیشه دوست داشتم بدونم امام کی بود. هر چی بزرگ و بزرگتر می شوم و عکس اون مرد آسمونی رو توي کتاب هاي درسی مون می دیدم و مطلب هاي زیرشون رو می خوندم بیش تر با شخصیت و
سکنات اون آقا آشنا می شدم. وقتی که یادم می اومد که بابا بهم می گفت: او باباي آسمونی ماست، اون موقع بود که تازه فهمیدم اون باباي آسمونی کیه؟
روح الله خمینی ناجی ما بود. اون کسی بود که رهبر عاشقان بی نام و نشان بود.
وقتی گلزار شده می ر فتم روي قطعه شهداي گمنام رو نگاه می کردم می دیدم نوشته شهید گمنام… فرزند روح الله! با خودم می گفتم آخه مگه اونا گمنام نیستند؟ پس روح الله کیه؟ حالا که بزرگش دم فهمیدم روح الله باباي مهربون اونا و ماست.
باباي آسمونی، حالا وقتی به اتاق بابا میرم و اون عکس رو می بینم، منم مثل بابا بعد از تبسمی از گوشه چشمام به یکباره اشکجاري می شه. حالا دلیلش رو می دونم. دوست داشتم اون زمان بودم تا باباي مهربون رو ببینم. با قلمی لبالب از عشق براش نامه می نوشتم. درد دلم، غم بی پدریم و از این که دیگه غصه نمی خورم و میگم من با بودن اون دیگه بابا دارم.
ولی هر وقت 14 خرداد میشه دوباره عزادار می شیم. با خودم میگم باباي آسمونی مون رفت ولی سید علی رو برامون یادگار گذاشت…
حالا با نگاه به عکس اون یاد باباي آسمونی می افتم و تبسمی شیرین بر لب می شینه و از خدا می خوام که ما رو همیشه رهرو راه اون قرار بده و اون رو همیشه از ما راضی نگه داره.
وقتی سید علی از ما راضی باشه، باباي مهربون و آسمونی هم با تبسمی از بالا و از آسمونا به ما نگاه می کنه و از ما راضیه. پس رهرو راه او بودیم و هستیم و خواهیم بود.
انشاءالله…

زهرا فقیه
مدرسه علمیه فاطمیه (سلام الله علیها) خورموج

دلم سخت گرفته بود. از اعماق وجودم اشک می ریختم. صداي قلبم را احساس می کردم.
سرخی چشمانم و گرمی اشکهایم که بر گونه هایم سرازیر بود. بغض غریبی هر لحظه اشکم را روانه مس یاخت. نمی دانم چرا من که او را ندیده بودم، او را نمی شناختم، پس چرا اینگونه بودم؟! روي صفحه تلویزیون صحنه بیماري امام و نماز خواندن ایشان را نشان می داد.
اشک هایم بی امان سرازیر بود. وقتی که صحنه رحلت جانگداز و شور و اندوه باري مردم را نظاره شدم. اشک هایم بیش تر و بیش تر می شد. با خود می گفتم آخر او کیست که من اینگونه ام؟ آري او روح الله خمینی بود. او کسی بود که همه او را پدر و ناجی خود می دانستند.
با رفتن او همه مردم به یکبار، یتیم شدن. او تک آموزگار حق و حقیقت بود. او رفت ولی آموزه هاي خود را جاویدان در قلوب سلیم دوستداران و محبانش به جا گذاشت. آموزه هایی از راستی و درستی از پاکی و صداقت، آموزه هایی که تا ابد ماندگار است.
حالا او را شناخته بودم و دلیل اشک هایم را می دانستم. او آسمانی بود و کهکشانی. تا زمین هست و زمان هست و ایران پا برجاست و حق و حقیقت رنگ و بویی دارد.
نام روح الله خمینی بر تارك آسمان ایران و جهان اسلام ماندگار است. او نگاهی آسمانی داشت و او مهربان عالم بود. از نسل زهرا(سلام الله علیها) و ذریه ي نبی خدا(صلی الله علیه و آله و سلم). آسمانی بود و به آسمان ها رفت ولی همیشه چشم امیدش به ماست و همیشه ما را حافظان انقلاب می دانست پس او را دوست داشتیم و داریم و خواهیم داشت و او را هیچ گاه نا امید نخواهیم کرد.
انشاء الله

زهرا فقیه
مدرسه علمیه فاطمیه (سلام الله علیها) خورموج

نامه اي به روح ا…   

اين روزها بيش از روزهاي پيش به ايراني بودنم افتخار مي كنم و از اين كه عنايت و لطف الهي نصيبم شد تا در اين سرزمين عشق و ايمان زاده شوم از محضرش سپاسگزارم و سپاسگزار به خاطر ملتي كه مقتدا و مرشدي چون خميني داشت تا بتواند در برابر طاغوت زمانشا بايستد و مشت محكمي بر دهانش بكوبند و آن را سر جايش بنشاند
حال از خودم سوال مي پرسم كه آيا اين واقعه جاي بسي شكر ندارد؟
اگر خوب به لحظه لحظه هاي زندگيمان توجه كنيم متوجه مي شويم هر ثانيه اش بوي خدا را مي دهد و از آن جايي كه خداوند بنده هايش را دوست دارد و به آن ها عشق مي ورزد آن ها رابه بهترين ها نائل مي كند وحال نگاه كنيم كه چقدر در طول زندگيمان مورد بهترين ها واقع شده ايم كه متاسفانه فراموش كرده ايم خداوند ازلي و ابدي را سپاس كنيم

شكر نعمت نعمتت افزون كند               كفر نعمت از كفت بيرون كند

آري درست است ما بايد سر تعظيم در پيشگاه خداوند فرود آوريم و او را هزارن مرتبه سپاس گوييم .
سپاس كنيم كه كه سرورمان خميني را مقتداي ملت شريف ايران قرار داد و راهنماي چشم هاي خشكيده و تب دار مردم شد و با تدبير تدبرش ريشه ظلم و ستم را از بن سوزاند .
من فرزند اين ملتم .
فرزند ملتي كه پدري دلسوز و مهربان داشت هر چند كه اين فرزند ، خاطره چنداني از امامش ندارد و وجود نازنين اين پدر مهربان در اين روزها ، ميانمان بسيار خالي است و روز 14 خرداد يادآور يتيم شدن بسياري از فرزندان اين ملت است .
مي دانم ، كه هزاران نفر همچو من آرزوي شان اين بوده كه اي كاش چند سال زودتر چشم به جهان گشوده بودند تا مي توانستند رهبر خويش را بهتر و بيشتر درك كنند و از وجود با بركتش مفيوض مي شدند .
چقدر جايش در ميانمان خالي است .
با فريادي پر خروش فرياد سر مي آورم كه آري شما بوديد كه باعث افتخار جهان و جهانيان شديد و تنها شما بوديد كه به احكام الهي و ديني جامه ي عمل پوشانديد ، دست پروردگار قادر و مهربان همراه با علم و بصيرت شما باعث نجات جامعه ي بشري اسلام شد و من و تمام كساني كه با سرافرازي زندگي سراسر آرامي داريم ، مديون شما و شهدا هستنيم .و از خدادند سبحان خواستاريم كه بتوانيم حقتان را به خوبي ادا كنيم .
اي پدر مهربان و دلسوز ، كه همچنان دست  لطف و رحمت شما بر سر فرزندان اين وادي هميشه سبز قرار دارد ، دستهايت را ميبوسم و جاي ِ پاي قدم هايتان را بوسه باران مي كنم
فرزندي از فرزندان اين ملت


>سميه صايغ    :    طلبه حوزه علميه مكتب الزهرا(س)يزد

• بی بهانه ها !

• سیمای آفتاب

• مدرسه علميه الزهراء هنديجان

• مدرسه علمیه حضرت زینب (سلام ا. علیها) یزد

• بی بهانه ها !